Kötü bir gün....

Çoğu zaman yaşadığımız hayal kırıklıkları ve mutsuzluklar sonucu en kötü hayat kendimizin ki sanırız.Sanırız ki bizden daha kötü durumda olan kimse yok.Aslında biliriz ki bu böyle değil.Ya gözlerimizi kapatırız görmemek için ya da kulaklarımızı tıkarız duymamak için ama bazı anlar vardır ki.Gerçek bir anda çırılçıplak suratına soğuk bir şaplak gibi iner

Sabahın köründe bilgisayar dersi için kalktım.Bugün kendime bakasım tuttu pembe bir ruj,üzerinden 3-4 kez geçilmiş rimel ve düzgün bir göz kalemi çektikten sonra giyinip çıktım.Okula vardım.Yaklaşık 15-20 dakika boyunca arkadaşlarımla şakalaştık.Tam ders başladı derken arkamdan bir ses.Sınıftaki erkek arkadaşlardan biri hem bağırıyor hem titriyordu.Önce şaka sandık ama kasılmaları artıp,ağzından köpükler gelince durum anlaşıldı.Sara krizi geçiriyordu.O an ne olduğunu şaşırdım elim ayağım öyle titredi ki.Bir yandan onun kasılmasını durdurmaya çalışıyor bir yandan çaresizce birbirimize bakıyorduk.Dakikalar sonra masaya yatırmayı başardık ve ambulans beklenmeye başladı.Derken bir telefon. Arayan teyzem annem nasıl olduysa beni arayayım derken teyzemi aramış.Göğsü kanıyormuş.İki gün öncede kanaması vardı.Eve vardığımda kazağı neredeyse baştan aşağı kandı.Hemen okuldan fırlayıp eve gittim.Neyseki bu defa kanama çok azdı.

O an düşündüm 19 yaşında gencecik bir çocuk ve ömür boyu yüzüne vurulacak bir"saralı" damgası.Eniştem epilepsi hastası o yüzden iyi biliyorum toplumda kolay kabul görmüyorlar.Peki ya annem 60 yaşında ama annemden çok çocuğum gibi sevdiğim ve korumaya çalıştığım küçük bir dev kadın.Kendi hayatıma mı o çocuğun hayatına mı daha çok üzüleyim bilemedim.

İşin daha da kötüsü eve gelip arkadaşımın durumu ile ilgili bilgi almak istediğimde.Öğretim görevlilerimizden hiçbirinin hastaneye gitmediğini ,bir öğrencinin ambulansta refakatçi olduğunu öğrenince beynimden vuruldum.Sanırım insanlığın ölüp üstünün gömülmediği,hala insanlığın varolduğunu sandığımız günlerdeyiz.

Kısacası özetle;Hayatta ne olacağı hiç belli olmuyor.Bizim için büyük görünen acılar başkaları için küçücük kalabiliyor