Sadece Bana Gelsin

Bu günlerde tam anlamıyla sinir küpüyüm.Evde kedi gibi uysalken dışarı çıktığımda kendimi tanıyamıyorum.Bu şehir öyle farklı ki.Ben batının naif ve kendini bilen insanlarına alışmışım.Bu yabani ve görgüsüz insanlar beni çıldırtıyor.10 metrelik kaldırımın tam 5 metresine hizalanıp o yağ dolgulu draje göbeklerinide fırlatmıyorlar mı çıldırıyorum.Yaşlarına başlarına da bakmıyorum artık basıyorum fırçayı.Allahım kendime şöyle bir bakıyorumda bu ben olamam.


Moda ikonu gibi dolaşırken etek giymeye hasret yaşıyorum.Evde oturmaya tahammül edemezken ,evden çıkmamak için dualar ediyorum.Ama bunlar bile tam anlamıyla canımı yakmıyor.Canımı en çok anneme baktığımda gördüğüm umutsuzluk yakıyor.Ağlamayı çoktan bıraktım.Uyuşmuş bir acı belli belirsiz sızlıyor.Gözlerim kararıyor sanki,nefes alamıyorum


Bugüne kadar hep bundan sonra hayatımda ne değişecek diye yazdım.Şimdi birşeylerin değişmesinden,ağır bir kırılma noktasının tam ortasında olmaktan çok korkuyorum.Böyle bile olsa devam etsin.Nefes alsın,ara sıra sesini duyayım.Allahım çok şey mi istiyorum ?

Bazılarına göre çok az şey istiyorum,bazılarına göreyse çok şeye sahibim.Hiç anne sesi duymadan,anne kokusu nedir bilmeyen bir yetime göre ben çok şanslıyım biliyorum.Ama yine de gitme .Anneciğim....


Yaklaşık 7 yıldır mırıldandığım bir şarkı vardı.Gece forumdonanımhaberi karıştırırken buldum.Bu şarkıyı dinlerken bile ağlıyorum.Sanırım durumum vahim.

Her zaman ki gibi tek birşey istiyorum bu satırları okuduğumda bu kabus mutlu sonla bitmiş olsun

Yer; A/Evim/Ön cephedeki büyük oda/Yatağım
Saat; 23.50 Günlerden cumartesi