Anladım ki hayatta kaybettikçe ,kaybettiklerimizn ardından kazandığımız küçük teselli ikramiyeleri bile bizi mutlu etmeye yetiyor.Sağlıklıyken duymadığımız mutluluğu onu kaybettiğimizde yerine koyduğumuz küçük parçalarla tamamlıyoruz
Birgün annem için bir tekerlekli sandalye aldığıma sevineceğimi ummazdım.1 yıl önce 1 cm olan akciğer metastazlarının 3 cm ulaşmasına sevineceğime ummazdım ( Normalde 1 yılda 8-10 cm ulaşabiliyorlar. ) Hayat ne garip...
Ne saçma şeylere üzülüp, ne gereksiz tasalar yaratıyoruz.Sonra çok daha büyüklerini kaybedip küçücük tesellilerle dünyanın en mutlu insanı oluveriyoruz.Evet ben bugün çok mutluyum.Annem de öyle 2 yıldır ilk kez gezmeye çıkacak,2 yıl yaşadığı şehri ilk kez görecek.Allahım bu acı,bu çaresizlik çok ağır.Çok!!!
Kayıtlar
Yazar 20 yılı aşkındır bu ne biçim bir hayat sorusunu kendine sormakta ne yazık ki hala cevap bulamamaktadır. Yazarın bu blogu kurmadaki amacı hayatındaki değişim ve gelişimleri gözlemektir. (Henüz bir değişim gözlenmedi )
Tabi bu arada okuyanların içini daha fazla karartmamak adına alışveriş, diy ve eglence paylaşımları ile bloga renk katmayı amaçlamaktadır.
"2 yıl yaşadığı şehri ilk kez görecek" bu çok acıymış gerçekten. Allah sabır ve mutluluk versin.
YanıtlaSilÇok ama çok acı.Ne yazık ki kaderden ziyadesi olmuyor :))
SilEvimizde 2 tane var.. Annem 5 sene önce felç geçirdiğinde tuvaletli olanından internetten seçerken, aynı şeyleri hissetmiştim. Hala görünce içim burkuluyor. Başımıza gelmeyeceğimizi sandığımız çok şey yaşıyoruz. Allah'tan sabır ve sağlık diliyorum. Size de bol sabır ve sakinlik. Bu günleri de atlatacaksınız.
YanıtlaSilİnşallah ama ne yazık ki ben sizin kadar bile şanslı değilim.Biz artık kum saatindeki kumları sayıyoruz.Annem ne yazık ki kanser hastası ....
YanıtlaSilAnnem il lenfomaya ( kan kanseri)yakalanmıştı. Ondan ödümüz koparken lenfomayı atlattı felç geçirdi. Kendisi Kalp hastası, şu an hastanede ve kalp pili takılacak %25 kalbi çalışıyor. Anlayacağın hepimiz ipin ucundayız. Soğukkanlılığını yitirme.. Bu hayat gelip geçici zaten. Hepimizin gideceği yer orası..
SilHaklısın ama ne yazık ki o giderse geride kimsem kalmıyor.Hayatta yaşamak için bir nedenim kalmıyor...
SilAnnene allah şifalı versin.Benki de mitral kapak hastası ve oldukça ilerlemiş durumda ama onu bile düşünemiyoruz artık..
Çok dertli bir gece oldu yaw :))
Okuyunca dayanamadım ne yapım:) Tamam unut bunları, sen bir kedi al kendine, bak süper mutlu oluyor insan..
SilBen 15 yıldır kedi besliyorum ama son 2 yıldır kendime bile zaman ayıramadığm ve evimden 1000 km uzakta olduğumdan ne yazık ki şu an kedi almam imkansız.Ama tarçına ağzımın suyu akarak baktım yalan yok.Hayatım sarı kedi beslemekle geçti.
SilBenim kızım (mercan ) hep sarışın kedileri beğenince kıvanç tatlıtuğ gibi sarı sarı torunlarımız oluyor :))))
Bir ara bende resimlerini koyayım bari kerataların
Ben hep köpek baktım. Kedi de besledim ama hep sahiplendirdi büyümeden.. Ama ilk kez hayatını benimle geçirmesini istedim bir kedim oldu..:) Fotoğraflarını bekliyorum seninkilerin :)
SilBasit bir kolaj hazırlamıştım uzun zaman önce
Silhttp://2.bp.blogspot.com/--Oh5hWaJ9VM/Tp6JXH_HzpI/AAAAAAAABD4/Jr_P0JF9aUE/s400/cc.jpg
Uu hepsi sarı ama hepsi birbirinden farklı:) sağdan ilkine bayıldım ya ne tatlılık:) yerim ben bunları
Sil