Son Gelişmeler...

Evden ayrılalı 11 gün oldu.Tatil yapma niyetiyle çıktığımız yolda rotamız bir hayli saptı açıkçası.Bir defa kendi evimize gittim.2 yıldır içine girilmediği için kapılar,pencereler hep örümcek ağı.Ev hayata küsmüş sanki.Tıpkı benim gibi....İçim acıdı evin içini dolaşırken.Hayatımın en zor sandığım günlerini o evde geçirdim ben.Şimdi anlıyorum ki onlar sadece başlangıçmış

Burada pskiyatra ve psikologa gittim.Sonuç baştan belliydi gerçi.Çok zor bir dönem geçirdiğim için tüm tepkilerimin,sıkıntılarımın normal olduğu ve bu dönemi yaşayarak geride bırakmam gerektiği konusunda ortak bir noktada buluşuldu.Sonuç olarak EMC kaldığı yerden devam

Annem artık kullandığı özel sıvı besinleri bile içmiyor.Ne kadar uğraşsam boş.Bu yüzden tuvalete bile otutrtmakta zorlanıyorum artık.İki adımı bile atamıyor.Şu an 30 kg civarı.Çevremdeki herkes ise tek birşey söylüyor.Artık bitmeli...  Bense istemiyorum.Ondan vazgeçemiyorum.Çok uzun zamandır çocuğum gibi ,alıştım sanki.Ama vücudum öyle değil.Ben artık dayanamıyorum diye bas bas bağırıyor.Her ne kadar kulaklarımı tıkasamda.

11 günün sonunda deli gibi gelmek istediği balıkesirden gitmek istiyor artık.O kadar çok masraf yaptım ki sırf bu evde rahat etsin diye.Adsl bağlantımı bile nakil ettirdim.Ama yolculuk yakın görünüyor yapılacak birşey yok.Bense gitmeden çok merak ettiğim cunda adasına ve yıllar önce gidip hayran kaldığım Assos'a yeniden gitmek istiyorum.Sanki bende ölüyorum.Sanki bir daha yok benim içinde.Çok tuhafım bu aralar.Uyuşmuş gibi...

Umarım hayat benim için ne kadar kötü gidiyorsa sizin içinde o kadar iyi gidiyordur