Hastane Günlüğü...

Bu satırları sadece kendime yazıyorum.

Hayat boyu devam eden hayal kırıklıklarının derin bir fayla kesintiye uğradığı ,alışık olmadığım yaklaşımlarla dolu günler geçiriyorum.Hani birşeylerin zamanı olur ya.O an olmalıdır  ya da hiç.Hayatımda hiçbir zaman o anı yakalayamadım.Paraya ihtiyacım olduğunda bir türlü o para gelmedi.İhtiyacım olmadığında ise tonla önümde duruyor.Ama bir işime yaradığı yok.Artık ihtiyaçlarım paranın çok ötesinde.Birşeyler değişiyor belki ama ben çıkmaz sokaktan bir türlü çıkamıyorum

Yalnızlıktan yakınırdım çoğu zaman bugünse etrafımda karşılıksızca beni seven ve düşünen bir sürü insan var ama ben sadece birini,bana ait olanı istiyorum.Oysa hayatımdan ebediyen gitmek üzere...

Aylarca spor aletleri araştırdım,aldığım eliptik bisikletin üzerine 2. kez bile çıkamadım daha.Cep telefonu için o kadar planlama , araştırma yaptım.Hiç aklımda olmayan bir modeli 10 dakikada karar verip satın aldım.Ben olmaktan vazgeçmiş halde umut ışığımı kaybediyorum.Bir türlü  zaman ve ihtiyaçlar çakışmıyor.Çok yorgunum.

5 günlük hastane maratonunda sanırım 30 km yol yaptım.Ayaklarım toptan iptal.Ama yinede hastanede olmayı evde olmaya tercih ediyorum.En azından orada ağrılarını kesebiliyorlar.Evde bakım içinse bakıcı arıyoruz.Sorunlarımızı ne kadar çözer bilmiyorum ama hiç değilse okula gidebileceğim.Dışarıda akan,ilerleyen bir hayat var ama ben o hayata dahil değilim...

Kısacası sözün bittiği yerdeyim.....