Bugün sizin için özel bir gün müydü bilmiyorum ama bizim için kesinlikle özel sayılmaz.Biz her gün o modda yaşadığımızdan olsa gerek ,ama yinede günün anlam ve önemine binaen şehrin en gözde parkına gittik.Açıkçası 2 yıldır bu şehirdeyim ilk kez o parka gidebildim.Cidden utanç verici.Bazen ot gibi yaşadığımı düşünüyorum.
Neyse hatunumla önce alışveriş merkezinden bozma mağazalara gittik.Sonra bahsi geçen parka gittik.Dondurmamızı yedik,yemeğimizi yedik.Akşama kadar gezdik.Eve gelirken yolda yaşlı bir adam gördük.Zavallının tam bir adımı yarım adım gibi öyle zor yürüyordu ki.Annemin tekerlekli sandalyesine iki kez iç geçirerek baktı.O an halimize öyle şükrettim ki...Bazen bizim acılarımız birilerinin hayali olabiliyor. Hayat çok garip
Bu yıl anneler gününe annemle birlikte girdim.Bu benim için çok büyük bir hediye.Umarım seneye ben yine bu satırları yazıyor olurum.Tek temennim bu.Isırgan&Ayrık otumu çok seviyorum
Not; Cümle içinde geçen ısırgan&ayrık otu annem oluyor onu hep böyle nazlatırım :))
"Bazen bizim acılarımız birilerinin hayali olabiliyor. Hayat çok garip"
YanıtlaSilgerçekten de öyle.
Ne diyebilirm ki.Halimize şükretmek için her zaman bir sebep var
SilMerhaba; blogunu (siz diye hitap edemeyecek kadar yakın hissettim kendimi) patrones dikiş dergisiyle ilgili arama yaparken buldum. O gece çıkamadım zaten, neredeyse tüm yazıları okudum. O zamandan beri de mutlaka yorum yazmalıyım sanal da olsa burada olduğumu bilmeli diye düşündüm hep. Ancak yazabiliyorum. Anneciğine ve dünyaya olan duygularında kendimi gördüm sanki. Durumlarımız çok farklı evet ama sanki o duyguları ben yazmışım gibi geldi. Lütfen blogunu yazmayı bırakma, ben yorum yazıp ses çıkartmasam da her zaman okuyor olacağım.
YanıtlaSilÇok teşükkür ederim zaten bende sanki sizlerin varlğını hissediyorum.Blogumu ise bırakmayı düşünmüyorum.Çünkü başlarken "Yarına geçmişi bırakıyorum" diyerek başladım ve artık benim burada bir güncem var.İleriye sakladığım.Çok ta keyif alıyorum açıkçası yazmaktan :))
Sil